Սնկերը կորիզավոր օրգանիզմների ինքնուրույն թագավորություն են: Սնկերը քլորոֆիլազուրկ օրգանիզմներ են, սնվում են պատրաստի օրգանական նյութերով, այսինքն հետերոտրոֆ են: Հանդիպում են ամենուրեք՝ օդում, հողում, ջրում և կենդանի օրգանիզմներում: Սնկերը նման են և կենդանիներին, և բույսերին: Հանդիպում են բազմաբջիջ խոշոր պտղամարմին ունեցող սնկատեսակներ, որոնք սովորաբար կոչվում են գլխարկավոր սնկեր:
Գլխավոր սունկը ունի սնկամարմին և պտղամարմին: Սնկամարմինը կազմված է բարակ, անգույն, բազմաբջիջ թելիկներից՝ հիֆերից, և տարածված է հիմնանյութի (հող, բնափայտ, փռոցաշերտ և այլն) մեջ: Սնկամարմնի վրա առաջանում է պտղամարմինը: Այն սնկի տեսանելի տեսանելի մասն է, բաժանվում է ոտիկի և գլխարկի:
Գլխարկավոր սնկերի գլխարկի ստորին մասը լինում է խողովակաձև կամ թիթեղաձև: Խողովակաձև սնկերից են սպիտակ սունկը, յուղասունկը, կեչասունկը և այլն: Թիթեղաձև սնկերի շարկին են պատականում: Հայաստանում լայնորեն տարածված են շամպինիոնը, շեկլիկը, կոճղասունկը, ականջասունկը, ճանճասպանը և այլն:
Բնության մեջ սնկերը մասնակցում են հումուսի առաջացմանը, նպաստում հողի բերրիության բարձրացմանը: Կան առանձին ծառատեսակների տակ աճող սնկեր, որոնց սնկամարմինները և ծառերի արմատները միահյուսվում են: Սնկամարմինը հողից կլանում է ջուր և ջրում լուծված հանքային աղեր՝ փոխանցելով դրանք ծառերի արմատներին և ծառերի արմատներից ստանում պատրաստի օրգանական նյութեր:
Գլխավոր սնկերի մեջ կան տեսակներ, որոնք հնուց ի վեր օգտագործվում են որպես սննդամթերք: Հայաստանում տարածված են 300 տեսակ ուտելի սնկեր, սակայն բնակչության կողմից հիմնականում օգտագործվում են մոտավորապես 15 տեսակներ:
Կան սնկեր որոնք թունավոր են, և ուտելու համար պիտանի չեն: Հայաստանում հանդիպում են թունավոր սնկերի հետևյալ տեսակները՝ դժգույն, գարժասունկ, կարմիր ճանճասպան, կեղծ կոճղասունկ և այլն:
Որոշ ուտելի և թունավոր սնկեր արտաքնապես նման են: Անհրաժեշտ է դրանք իրարից տարբերել: Սնկերից առաջացած թունավորումները կարող են ավարտվել շատ ծանր հետևանքով: Թունավորումներից խուսափելու համար ցանկալի է սնկեր գնել շուկաներից կամ խանութներից, և իհարկե առավելությունը տալ արհեստական աճեցրած սնկերին: